Karanlık...

Bu hikayenin bendeki yeri çok ayrıdır. Yazdığım sırada kafam o kadar dumanlıydı ki yazdıktan beş dakika sonra neler yazdığımı hatırlamıyordum. Bu zamana kadar da hiç merak edip okumadım çünkü her bir satırda hayatımın en kötü yıllarından izler vardı. Şimdi eklerken birkaç satırını okuyabildim. Belki de silmem lazım bu hikayeyi ama kafamdan anıları silemedikten sonra bu satırları silmenin manası nedir ki...
--------------------------------------
Bir zamanlar bir çocuk varmış,
Çok mutlu bir şekilde yaşarmış.
Dünya'daki herkesin de kendi gibi mutlu olduğuna inanırmış bu çocuk,
Ama büyüdüğünde yanıldığını anlamış.
Dünya'da nefretin, ihanetin, karanlığın kol gezdiğini görmüş,
Gördüklerinden kederlenmiş, içine karanlık düşmüş.
O günden sonra karanlıkla mücadele etmeye başlamış,
Ama bu düşündüğünden daha zormuş.
Sonra bu çocuğun hayatına biri girmiş,
Güzel mi güzel kelebek gibi bir kız.
Çocuğun elinden tutmuş,
Ona yol göstermiş.
Uzun bir süreden sonra karanlığı unutup mutlu olmuş bu çocuk,
Ama karanlık onu unutmamış.
Çocuğu yavaş yavaş zehirlemeye devam etmiş.
Çocuk bunu farkettiğinde ise herşey için çok geçmiş.
Karanlık onu çoktan ele geçirmiş,
Çocuk yine de onunla savaşmalıydı bunu biliyordu.
Ama bu durumun başkalarına zarar vermesine izin veremezdi,
Bu yüzden önce kelebeğini terketti, sonra da kalbini.
Önce farklı şehirde denedi şansını,
Ama işe yaramadı.
Yeniden kendi şehrine geri döndü.
Tam bir buçuk yıl boyunca savaştı çocuk,
Ve sonunda karanlıkla olan büyük savaşını kazandı.
Hiç vakit kaybetmedi, kelebeğine dönmek istedi,
Ama zaman kelebeğini değiştirmişti.
Eski hassas, narin kelebek gitmiş,
Yerine hayata acımayan biri gelmişti.
Ama çocuk sevmekten vazgeçmedi,
Gözlerine baktığında o eski narin kelebeği görebiliyordu.
Tam ümitleri tükenmeye başlamıştı ki kelebek geri döndü,
Herşey eskisi gibi olduğu için çok mutluydu çocuk.
Ama bir terslik vardı,
Kelebek dönmüştü ama eskisi gibi davranmıyordu.
Çocuk anladı ki daha işi bitmemişti,
Daha uyanması gereken bir güzellik vardı.
İçinde umut vardı, içinde ışık vardı çocuğun,
Herşeyi düzeltebileceğine inanıyordu çocuk.
Kızın içindeki karanlık çok güçlüydü,
Ama bu çocuğu durdurmadı.
Çok yoruldu,
Ama belli etmedi.
Fakat bu sefer kelebek karanlığa yenik düştü,
Çocuğun içindeki ışığı görmedi ve çekip gitti.
Çocuk buna dayanamadı,
Günlerce durmaksızın ağladı.
Sonra bir çağrı duydu,
Karanlık onu çağırıyordu.
Ona hiç sahip olmadığı bir güç vadediyordu,
Çocuk da bir an tereddüt etmedi ve karanlığın içine girdi.
Karanlığın içinde güçlendi,
Her geçen gün daha güçlü oluyordu.
Aylar sonra beklenmedik bir şekilde kelebek çıktı ortaya,
Neden çıktığı belirsiz bir şekilde.
Çocuk kelebeğinden dönmesini istedi,
Ama kelebeği reddetti.
Neden olarak ta çocuğa sen karanlıktasın ben aydınlıktayım dedi,
Çocuk bunu duyduktan sonra Dünya'dan koptu.
Önce Dünya'dan nefret etti,
Sonra yaşayan herşeyden...

Buradan sonrası bilinmez bu hikayenin,
Karanlıktan korkan bir çocuğun nasıl karanlığın kendisi oluşu anlatılır bu hikayede...


(06.03.2009)